Touch of evil zinema beltzaren historiako film hoberenetako bat izateaz gain, Orson Welles zuzendari handiaren maisulanetako bat ere bada.
​
Wellesek 1948an, Estatu Batuetan ospe handia izanagatik, Europarat jo behar izan zuen bere filmak askatasun osoz gauzatzera, Hollywooden komunista izatea leporatu baitzioten.
​
Hemen zegoela, 1958an, gero eta ezagunagoa zen Charlton Heston izar berriak, film honen paper nagusia agindu ziotelarik, ondoan nahi izan zuen Welles. Universal ekoiztetxeak Welles protagonistakide ez ezik gidoilari eta zuzendari lanetarako ere hartu zuen, hori bai, aktore lanarengatik bakarrik ordainduta. Horrela, Hestonek Citizen Kane filmaren zuzendariaren bigarren film hoberenean parte hartu zuen.
​
Touch of evil pertsonaietan oinarritutako pelikula da, eta zuzendaria bi polizien arteko talkaz baliatuko da horien lan egiteko modua, morala eta etika aztertzeko. Filmak Estatu Batuak eta Mexiko arteko mugan dabiltzan polizien istorio bat kontatzen du. Alde batetik, Mike Vargas (Charlton Heston ), arazoz gainezka dabilen polizia mexikar on eta zuzena dugu. Bertzetik, Hank Quinlan (Orson Welles), polizia estatubatuar xenofobo eta ustela. Bi pertsonaia horien bidez muga horretan gertatzen diren azpikeria kriminalak eta poliziaren nagusikeria eta gehiegikeriak kontatu eta kritikatzen ditu Wellesek.
​
Istorioa ez da batere originala , hala ere, Welles handia medio, gidoi bikaineko film distiratsu eta indartsu baten aitzinean gaude.
​
Touch of Evil film barrokotako hartzen ahal dugu, hainbat bereizgarrirengatik: enkoadraketa ausartengatik pertsonaiak eta egoerak nabarmentzeko; angelu handiko objektiboa erabiltzeagatik; argien eta itzalen arteko kontrastearengatik, giroaren ustelkeria morala azaleratzeko; edota kamararen mugimendu harrigarriengatik; baita plano amaiezin, akabailarik gabeko trabelling edo kontrapikatu ezinezkoengatik ere. Espresionismo alemaniarrean oinarritu eta zuri-beltzean filmatua, argitasun bortitza eta kontraste indartsuak erabiltzen ditu Tijuanako atmosfera trinko eta itogarria lortzeko. Wellesendako “nola” kontatu, “zer” kontatu bezain garrantzitsua dela erakusten digu film honek. Horrela, pelikula esperientzia hunkigarria bihurtzen du eta ikuslea urduritasunean eta ezerosotasunean murgiltzen du.
​
Kontuan hartzekoa da, baita ere, filmaren hasmentan dagoen sekuentzia-plano luzea. Eszena honek teknika menderatzeko Wellesek zuen gaitasuna eta eszenatze harrigarriak proposatzerakoan zuen ausardia erakusten du. Hiru minutu pasatxo irauten duen arren, hamabortz egun behar izan ziren filmatzeko. Gaur egun mitikoa bihurtu den zinemaren historiako film hastapen hoberenetakoa da .
​
Protagonistak, lehenago erran bezala, Orson Welles eta Charlton Heston badira ere, bigarren mailako lanean aritu ziren aktore ezagunak ere aipamena merezi dute: Janet Leigh, Marlene Dietrich, Akim Tamiroff, Denis Weaver eta Zsa Zsa Gabor.
Ahantziezina Henry Manciniren musika bikaina ere, jazza, afro-kubatar perkusioa, “honky-tonk” eta rock and rolla nahasten duena. Gainera, Wellesen bitxikeria, musika guztia off moduan aditu beharrean eszenan agertzen diren objektuen bitartez ( irratia, bozgorailua…) aditzen da.
​
Pelikula bikaina izanagatik, Universal ekoiztetxeari arras desatsegina eta nahasia iruditu zitzaion, eta era doilor eta zitalez moztu eta kalitate urriko ekoizpen bezala estreinatu zuen, kasik promoziorik gabe. Pelikularen estreinaldian, AEBetan “handinahi”, “itxurati”, “likits”, “zabor”, “folletoi” eta horrelako hitzekin izendatu zuten. Europan, ordea, estreinalditik laudorio eta sari aunitz jaso zituen. Ezin akitu aipatu gabe, ekoiztetxearen zitalkeriagatik hiru bertsio dituela (hirurak apartak erran behar da). Dena den,Wellesek nahi izan zuen bertsioak bera hil artio itxaron behar izan zuen pantailetara iristeko .Gaur egun AEBetako National Film Registryn altxatua dago bere babesa segurtatzeko.
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
